This article summarizes the analysis of the role and usage of public spaces in Thammasat University, Rangsit Campus, which is one of the important issues in the 100-year campus master plan (2034). The master plan requires the Rangsit Campus to serve as a "Sustainable learning society for the people". There are 5 main strategies for the campus development, one of which is to promote a learning community and public services, which is an important identity of Thammasat Rangsit Campus. This study is a qualitative research, comprised 3 steps: 1) collecting, analyzing the primary physical data of the study area and the users 2) collecting secondary data from relevant literature reviews 3) proposing a conceptual framework for the role of public spaces and guidelines for the development of public space design. The study indicated that the existing conditions of public spaces in the university contributed to the problem of lack of identity and community centers in the campus. This public space problem is caused by the previous campus development that sprawled along the road network, resulting the campus to be auto-oriented. Public spaces are scattered and lack of clear and appropriate activity centers. Spaces for social activities and after-school meeting are limited and physically uncomfortable. The framework for solving the problem is by proposing the infill development within the center zone of the master plan in order to create a close distance between the buildings and the activity areas. The promotion of the pedestrian and bicycle systems is also proposed, along with the creation of outdoor activity spaces through continuous, green areas all over the campus in order to connect all groups of people together. The conceptual framework for the development of public areas according to the goals of the master plan can be divided into 3 forms. First, development of special public spaces along the campus axes in order to emphasis Thammasat identity. Secondly, development of quality public spaces at nodes of each building cluster or public service areas and along the main circulation to create the "Third Place". Lastly, development of public spaces around academic buildings as an outdoor classroom. ; บทความนี้เป็นการสรุปผลการศึกษาวิเคราะห์ด้านบทบาทและการใช้งานพื้นที่สาธารณะในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ศูนย์รังสิต ซึ่งเป็นประเด็นสำคัญในการปรับปรุงผังแม่บทธรรมศาสตร์ 100 ปี (พ.ศ.2577) ซึ่งกำหนดให้ศูนย์รังสิตเป็น “สังคมแห่งการเรียนรู้อย่างยั่งยืน เพื่อรับใช้ประชาชน และผู้อยู่มีความสุข” มีแนวทางหลักในการพัฒนา 5 ข้อ หนึ่งในนั้น คือ การส่งเสริมให้เกิดชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนเรียนรู้และบริการประชาชน (TU Learning Community & Public Service) ซึ่งเป็นอัตลักษณ์สำคัญของธรรมศาสตร์ ศูนย์รังสิต การศึกษานี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ แบ่งวิธีการวิจัยออกเป็น 3 ขั้นตอน 1) การรวบรวม วิเคราะห์ข้อมูลปฐมภูมิเชิงกายภาพของพื้นที่และกลุ่มผู้ใช้งาน 2) การรวบรวมข้อมูลทุติยภูมิจากการทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยวข้อง 3) การเสนอกรอบแนวคิดด้านบทบาทพื้นที่สาธารณะ และแนวทางการพัฒนาออกแบบพื้นที่สาธารณะ ผลการศึกษาพบว่า รูปแบบพื้นที่สาธารณะของมหาวิทยาลัยฯ ส่งผลต่อปัญหาการขาดศูนย์รวมชุมชนและการสื่ออัตลักษณ์ของมหาวิทยาลัยฯ มีสาเหตุจากรูปแบบของผังที่แผ่กระจายตามแนวโครงข่ายถนน มีการสัญจรทางรถยนต์เป็นหลัก พื้นที่สาธารณะมีตำแหน่งกระจัดกระจาย ขาดศูนย์รวมกิจกรรมที่ชัดเจนและเหมาะสม พื้นที่กิจกรรมพักผ่อน พบปะสังสรรค์ ทำงานนอกเวลาเรียนมีน้อยและขาดภาวะน่าสบายในการใช้งาน กรอบในการแก้ปัญหา คือ กำหนดพื้นที่พัฒนาในผังแม่บทด้วยหลัก infill development เพื่อสร้างระยะที่ใกล้ชิดระหว่างอาคารและพื้นที่กิจกรรม ส่งเสริมการเชื่อมต่อระบบสัญจรทางเท้าและจักรยาน สร้างสรรค์กิจกรรมภายนอกผ่านพื้นที่สาธารณะสีเขียวที่ต่อเนื่องกันอย่างเป็นระบบเพื่อเชื่อมการใช้งานของคนทุกกลุ่มเข้าด้วยกัน แนวทางการพัฒนาพื้นที่สาธารณะตามเป้าหมายของผังแม่บทฯ แบ่งได้ 3 รูปแบบ คือ 1) การพัฒนาพื้นที่สาธารณะแนวแกนหลักของพื้นที่เพื่อแสดงอัตลักษณ์ความเป็นธรรมศาสตร์ 2) การพัฒนาพื้นที่สาธารณะที่มีคุณภาพบริเวณจุดรวมกิจกรรม (node) ของอาคารเรียนรวม บริการสาธารณะ และตามแนวเส้นทางสัญจรหลัก เพื่อสร้าง “พื้นที่ที่สาม” (Third Place) 3) การพัฒนาพื้นที่โดยรอบอาคารเรียนแต่ละกลุ่มวิชา เพื่อเป็นพื้นที่พักผ่อนผสมผสานพื้นที่เรียนรู้ภายนอกห้องเรียน