Url: http://josc.selcuk.edu.tr/article/view/1075000383 ; Modernisation has been characterised by the radical changes in the hun an experience of time and space. There has occurred almost a convention among the sociologists about the changes in both the huınan notion of time/space and in their actual interrelationships with each other. The process of modernisation is accomplished through a radical change in the interrelationships bet-ween time and space. In this article, we will initially tıy to review the views of the ınasters of so-ciology in their sociological conceptions on nıodernisation. The aim of this descriptive review is to indicate the valuelabelling nature of the time/space dualism. This article tries to show that this hierarchical dualism is elaborated in various ways by all clas-sical sociologists, such as Marx, Durkheim, Weber, Parsons etc., in behalf of time which is equa-ted to dynamism, change, evolution, development etc., and against space which, on the contraıy, is equated to stagnation, stability etc. This hierarchical dualism is elaborated through the evoluti-onist discourse of modernity in association with soıne other ideological values of modernity. Actu-ally, the vocabulaıy associating time is also of a modernist nature, and that which correspond to space is operated for conıpleting a hierarchy in behalf of modernism. On the other hand, especially with the increasing globalisation, this giyen hierarchy seems to be overthrown and reconstructed reversely, because of the geographical, so spatial, nature of the process. Globalisation has been promoting a spatial vocabulaıy over a temporaıy one, since a few decades, which can be seen also the era of postmoderrıisırı. Of course, all these serial changes in the conceptions of time and space should have much to do with the religious cosmological and ontological conceptions and practices. This relationship is a mutual one, and it is at the focus in this article. ; Modernleşme insanın zaman ve mekan tecrübelerindeki radikal değişimlerle nitelenegelmiştir. Sosyologlar arasında hem insanların zaman/mekan tasavvurarıyla ilgili hem de bu ikisinin bir-birleriyle fıîlî ilişkilerindeki değişimler konusunda neredeyse tam bir uylaşım sözkonusudur. Modernleşme süreci zaman ve mekan arasındaki karşılıklı ilişkilerdeki radikal değişimlerle tamamlanır. Bu makalede, başlangıçta sosyolojinin öncü isimlerinin modernleşme hakkındaki sosyolojik tasavvurlarını gözden geçireceğiz. Bu betimleyici özetin amacı zaman/mekan düalizminin değer-yüklü bir düaliznı olduğuna işaret etmektir. Bu makale, bu hiyerarşik düalizmin Marx, Durkheim, Weber, Parsons gibi bütün klasik sosyologlar tarafından değişik şekillerde, dinamizm, değişim, evrim, gelişmeyle denkleştirilen zaman lehine ve tam aksine durağanlık ve durgunlukla denkleştirilen mekan aleyhine işlenmiş olduğunu göstermeyi denemektedir. Bu hiyerarşik düalizm modernliğin diğer bazı değerleriyle birlikte evrimci söylemi aracılığıyla işlenmektedir. Gerçekten de, 'zaman'a eşlik eden lügatçe modernist bir tabiata sahiptir; ve 'mekan'a karşılık gelen lügatçe ise modernizm lehine kurulu bir hiyerarşiyi tamamlamak üzere işletilmektedir. Diğer yandan, özellikle artan küreselleşmeyle birlikte, sürecin coğrafi, dolayısıyla da mekansal doğası gereği, bu verili hiyerarşinin alaşağı olacağı ve tam tersine yeniden kurulacağı görünüyor. Küreselleşme, en azından 10-20 yıldır mekansal bir lüğatçeyi zamansal bir lügatçeye karşı terfi ettirmektedir ki, bu çağ aynı zamanda postmodemizm denilen çağa da tekabül etmektedir. Kuşkusuz zaman ve makan tasavvurlarındaki tüm bu değişimler dizisinin dinsel kozmolojik ve ontoljik tasavvur ve pratiklerle de yakından ilgisi vardır. Bu ilgi ve ilişkiler karşılıklıdır ve bu makalenin ilgi odağındaki konulardandır.