Het idee van een ‘overstromingsveerkrachtige stad’ krijgt steeds meer aandacht, zowel in academisch onderzoek als in beleid. Bij dit idee gaat het erom dat een stad zich kan weren tegen of aanpassen aan overstromingen, zonder in haar functionaliteit aangetast te worden, en daarbij in staat is om te transformeren naar een nieuwe, minder overstromingskwetsbare staat. Dit klinkt veelbelovend, maar het trekt wel traditionele benaderingen en instituties in twijfel. Bovendien vraagt het om een sterkere integratie van overstromingsrisicomanagement en ruimtelijke ordening, en noopt het tot nieuwe vormen bestuur waarin overheid, markt en burger samenwerken. Dit alles roept de vraag op hoe, en in welke mate, deze belofte in de praktijk is gebracht. Dit boek presenteert een studie naar hoe betekenis is gegeven aan het begrip veerkracht binnen overstromingsrisicomanagement strategieën in de stadsregio’s Londen en Rotterdam. Daarnaast belicht dit boek hoe overstromingsveerkracht is geïmplementeerd in stedelijke herontwikkelingsprojecten in Hamburg en Londen. Al met al laat deze studie zien dat in alle drie de steden de neiging bestaat om overstromingsveerkracht op te nemen in bestaande benaderingen. Echter, veerkracht wordt hiermee opgenomen in een nogal technisch-rationele manier van denken, met een sterke nadruk op indicatoren en technische overstromingsmaatregelen. Meer transformatieve benaderingen lijken (nog) niet mogelijk, mede door onduidelijkheden rondom machtsverhoudingen, sociale gerechtigheid en lokale capaciteiten. Alhoewel er valide redenen zijn om vast te houden aan het huidige systeem, lijkt het opportuun om alvast op kleine schaal te gaan experimenten met meer integrale ruimtelijke en sociale maatregelen ten behoeve van overstromingsveerkracht, zeker gezien de toekomstige uitdagingen rondom klimaatadaptatie. ; The idea of a ‘flood resilient city’ has gained prominence in academic as well as policy discourses. A city which can withstand or adapt to a flood event without being harmed in its functionality, and is even capable to transform to a new, less flood prone state when necessary. Although this sounds promising, it questions traditional approaches and institutions, asking for a stronger integration of flood risk management and spatial planning and new governance arrangements between state, market and civil society. This poses the question: how, and to what extent, has this promise been brought to practice? This thesis presents a study on how resilience is made sense of in long-term flood risk management strategies in the regions of London and Rotterdam. Moreover, it examines how flood resilience has been implemented in urban redevelopment projects in the cities of Hamburg and London. Altogether, this study shows that all three cities reveal tendencies of integrating flood resilience approaches into their existing approaches. However, resilience thinking seems to have been incorporated in a rather technical-rational way, with a strong focus on indicators and technical flood defence measures. More transformative approaches do not seem to be possible (yet), also because of questions about power, social justice and local capacities. While there are good reasons to hold onto the current system, more experiments with spatially and socially integrated flood resilience measures at smaller scales seem appropriate, in particular in light of future challenges regarding climate adaptation.